NOTES
Observaties, beschouwingen en overpeinzingen der vogelfotografie in de achtertuin. / Observations, reflections and contemplations of bird photography in the backyard.
Vogel op Hoge Tak, 2025
Note no. 1
De
vogelfotografie
van
Hans van Asch
/
Op het eerste gezicht lijken de foto’s van Hans van Asch verre van documentair. Ze zijn geënsceneerd, geconstrueerd, soms zelfs licht absurd in hun combinatie van vogels en objecten. Maar juist in deze opstellingen schuilt een documentaire vorm – niet van het moment zelf, maar van een verhouding: die tussen mens en dier, tussen nabijheid en afstand.
De stadstuin als context
Veel foto’s van Hans van Asch zijn gemaakt in een stedelijke tuin, een half-gecultiveerde plek waar natuur en cultuur elkaar raken. Het is geen wilde omgeving, maar ook geen binnenruimte. In deze overgangszone komen vogels en mensen elkaar dagelijks tegen – vaak zonder werkelijk contact. De vogels scharrelen, fladderen, landen kort. Hun aanwezigheid is vluchtig maar tastbaar. Door juist in deze setting fotografische opstellingen te maken, ontstaat een beeld dat iets documenteert: niet zozeer de actie van het dier, maar de mogelijkheid van nabijheid. De beelden tonen hoe dicht het dier zich bij ons bevindt, zonder dat er sprake is van begrip of samenzijn. Ze tonen een gedeelde ruimte waarin verschil voelbaar blijft.
Nabijheid en onkenbaarheid
Filosofisch gezien roept dit vragen op over het soort relatie dat mogelijk is tussen mens en dier. De vogel is dichtbij, leeft in onze tuin, maar blijft fundamenteel anders. Zijn gedrag is niet ons gedrag. Zijn aanwezigheid is niet voor ons bedoeld. Dit schept een spanning die voelbaar is in Van Asch zijn foto’s: de nabijheid is werkelijk, maar de afstand ook. In deze zin krijgen de beelden een documentaire betekenis. Ze registreren een morele en existentiele verhouding. Niet als bewijsstuk, maar als stille constatering: het dier is onder ons, maar niet van ons. Dat maakt de beelden niet alleen poëtisch, maar ook observerend. Ze documenteren het onoverbrugbare in het alledaagse.
[ Bird photography by Hans van Asch – At first glance, Hans van Asch’s photographs seem far from documentary. They are staged, constructed, sometimes even slightly absurd in their combination of birds and objects. But it is precisely in these arrangements that a documentary form lurks – not of the moment itself, but of a relationship: that between man and animal, between proximity and distance.
The city garden as context
Many of Van Asch’s photographs were taken in an urban garden, a semi-cultivated place where nature and culture meet. It is not a wild environment, but neither is it an indoor space. In this transitional zone, birds and people meet daily – often without actual contact. The birds scurry, flutter, land briefly. Their presence is fleeting but tangible. By making photographic arrangements in this very setting, an image is created that documents something: not so much the action of the animal, but the possibility of proximity. The images show how close the animal is to us, without understanding or togetherness. They show a shared space in which difference remains palpable.
Proximity and unknowability
Philosophically, this raises questions about the kind of relationship that is possible between humans and animals. The bird is close, lives in our garden, but remains fundamentally different. Its behaviour is not our behaviour. Its presence is not meant for us. This creates a tension palpable in Van Asch’s photographs: the closeness is real, but so is the distance. In this sense, the images take on documentary significance. They record a moral and existential relationship. Not as evidence, but as silent observation: the animal is among us, but not of us. This makes the images not only poetic but also observational. They document the unbridgeable in the everyday. ]
Note no. 1
vogelfotografie
/
Op het eerste gezicht lijken de foto’s van Hans van Asch verre van documentair. Ze zijn geënsceneerd, geconstrueerd, soms zelfs licht absurd in hun combinatie van vogels en objecten. Maar juist in deze opstellingen schuilt een documentaire vorm – niet van het moment zelf, maar van een verhouding: die tussen mens en dier, tussen nabijheid en afstand.
De stadstuin als context
Veel van Van Asch’s foto’s zijn gemaakt in een stedelijke tuin, een half-gecultiveerde plek waar natuur en cultuur elkaar raken. Het is geen wilde omgeving, maar ook geen binnenruimte. In deze overgangszone komen vogels en mensen elkaar dagelijks tegen – vaak zonder werkelijk contact. De vogels scharrelen, fladderen, landen kort. Hun aanwezigheid is vluchtig maar tastbaar. Door juist in deze setting fotografische opstellingen te maken, ontstaat een beeld dat iets documenteert: niet zozeer de actie van het dier, maar de mogelijkheid van nabijheid. De beelden tonen hoe dicht het dier zich bij ons bevindt, zonder dat er sprake is van begrip of samenzijn. Ze tonen een gedeelde ruimte waarin verschil voelbaar blijft.
Nabijheid en onkenbaarheid
Filosofisch gezien roept dit vragen op over het soort relatie dat mogelijk is tussen mens en dier. De vogel is dichtbij, leeft in onze tuin, maar blijft fundamenteel anders. Zijn gedrag is niet ons gedrag. Zijn aanwezigheid is niet voor ons bedoeld. Dit schept een spanning die voelbaar is in Van Asch zijn foto’s: de nabijheid is werkelijk, maar de afstand ook. In deze zin krijgen de beelden een documentaire betekenis. Ze registreren een morele en existentiele verhouding. Niet als bewijsstuk, maar als stille constatering: het dier is onder ons, maar niet van ons. Dat maakt de beelden niet alleen poëtisch, maar ook observerend. Ze documenteren het onoverbrugbare in het alledaagse.
[ Bird photography by Hans van Asch – At first glance, Hans van Asch’s photographs seem far from documentary. They are staged, constructed, sometimes even slightly absurd in their combination of birds and objects. But it is precisely in these arrangements that a documentary form lurks – not of the moment itself, but of a relationship: that between man and animal, between proximity and distance.
The city garden as context
Many of Van Asch’s photographs were taken in an urban garden, a semi-cultivated place where nature and culture meet. It is not a wild environment, but neither is it an indoor space. In this transitional zone, birds and people meet daily – often without actual contact. The birds scurry, flutter, land briefly. Their presence is fleeting but tangible. By making photographic arrangements in this very setting, an image is created that documents something: not so much the action of the animal, but the possibility of proximity. The images show how close the animal is to us, without understanding or togetherness. They show a shared space in which difference remains palpable.
Proximity and unknowability
Philosophically, this raises questions about the kind of relationship that is possible between humans and animals. The bird is close, lives in our garden, but remains fundamentally different. Its behaviour is not our behaviour. Its presence is not meant for us. This creates a tension palpable in Van Asch’s photographs: the closeness is real, but so is the distance. In this sense, the images take on documentary significance. They record a moral and existential relationship. Not as evidence, but as silent observation: the animal is among us, but not of us. This makes the images not only poetic but also observational. They document the unbridgeable in the everyday. ]
Vogel op Hoge Tak, 2025